Χάσαμε την μπάλα;

Εδώ και μερικές μέρες, παρακολουθούμε τον "πόλεμο" που έχει ξεσπάσει μεταξύ του Τριανταφυλλόπουλου, και του τέως δεξιού του χεριού, Σώκράτη Γκιόλια. Ομολογώ πως δεν έχω παρακολουθήσει από την αρχή το story. Το έχω από την απάντηση του Γκιόλια στις κατηγορίες του Μάκη μέσω του τρωκτικού (troktiko.blogspot.com).

Η απάντηση από τον Τριανταφυλλόπουλο ήρθε μέσω του zougla, και αντιστρέφει πλήρως τις κατηγορίες του Γκιόλια.

Ποσώς με ενδιαφέρει ποιός από τους δύο έχει δίκιο. Ειλικρινά, χέστηκα για το ποιός ενεργούσε εις βάρος ποιού, ποιός κονόμαγε στην πλάτη του άλλου και τι ακριβώς έχει παιχτεί. Αυτό που σίγουρα ξέρω, είναι ότι δεν ισχύει αυτό που ισχυρίζεται ο καθένας... ότι δηλαδή είναι ένας πτωχός πλην τίμιος δημοσιογράφος, που ξαφνικά έχασε τον συνεργάτη του, επειδή ο τελευταίος του την έκανε, συμμαχώντας με τους "εχθρούς".

Διάβασα με μεγάλη προσοχή, και τα όσα κατήγγειλε ο Γκιόλιας, και την απάντηση του Τριανταφυλλόπουλου. Και ξαναλέω, δεν πρέπει να χάνουμε το δάσος, χεστήκαμε ποιός από τους δύο έχει δίκιο. Ας σταματήσουμε λιγάκι να κοιτάμε το δέντρο.

- Ο μεν δηλώνει ότι κανόνισε με κάποιον τρόπο να βγαίνει ένα ποσό (δεν θυμάμαι από πού) για να πληρώνονται οι δημοσιογράφοι του portal, εν αγνοία του Μάκη. Λάθος να κανονίζεις συναλλαγές πίσω από την πλάτη του άμεσα ενδιαφερόμενου. Λάθος όμως και να έχει κανείς απλήρωτους υπαλλήλους, κάτι που κατά κανόνα ισχύει στον χώρο...

- Ο μεν κατηγορεί τον δε οτι συμμάχησε με blogs, άλλους επιχειρηματίες και εν ολίγοις, ότι του "έσκαψε" τον λάκκο. Ο δε τηρεί την στάση του τίμιου δημοσιογράφου που επί 15 περίπου χρόνια δεν ειχε καταλάβει πού δούλευε;

- Ο μεν καταγγέλει ότι ο δε απειλούσε να πυροβολήσει (τέως) συνεργάτη του, και ότι πλέον και ο ίδιος φοβάται για την ζωή του. Ο άλλος τον διαβεβαιώνει ότι η ζωή του δεν κινδυνεύει...

- Και άλλα τέτοια, πολλά...

Μήπως έχουμε χάσει λίγο την μπάλα; Επικεντρωνόμαστε στο ποιός από τους δύο έχει δίκιο, και στο ποιός κατηγορείται άδικα, και δεν μας ενδιαφέρει το ότι η δημόσια ζωή της χώρας κανονίζεται από διάφόρων ειδών συμμαχίες δημοσιογράφων-καναλαρχών-επιχειρηματιών και bloggers;

Δεν μας ενδιαφέρει ότι πολλές φορές ένας δημοσιογράφος μπορεί να συγκεντρώνει ταυτοχρονα πολλές από τις παραπάνω ιδιότητες;

Δεν μας ενδιαφέρει ότι υπάρχει μία ανετότατη ομολογία ότι κάποιος σχεδίασε έναν φόνο, έστω κι αν δεν τον έκανε τελικά, ακόμα και σε θεωρητικό επίπεδο; Πώς μπορεί να ομολογείται κάτι τέτοιο ελαφρά τη καρδία;

Και όλα αυτά τα άτομα εξακολουθούν να κυκλοφορούν με την ταμπέλα του αδέκαστου δημοσιογράφου;

Από πότε η χυδαιότητα αποκαλείται δημοσιογραφία; Και θεωρείται λειτούργημα;

senza nome.

Σήμερα ήρθε η στιγμή που θα ασχοληθούμε με τον ακατανόμαστο. (Η ακατονόμαστο; Ζητώ συγνώμη εκ των προτέρων).

Ακατανόμαστος υπάρχει νομίζω για όλες. Είναι ο Τέλειος, σε συσκευασία απωθημένου, γιατί για κάποιον λόγο δεν μας έκατσε. Γιατί ήταν μαλάκας, κι αυτός κι εμείς.

Ο λόγος που είναι ακατανόμαστος, κι όχι, Σάκης, Μάκης, Λάκης, είναι γιατί αυτή είναι η τελευταία απέλπιδα προσπάθεια που κάνουμε να του κλείσουμε την πόρτα. Αρνούμαστε να πούμε ακόμα και το όνομά του, μπας και....

Το post αυτό το χρωστούσα στον εαυτό μου, και στον δικό μου ακατανόμαστο.

Ωδή στην γκρίνια

Εάν σε ένα λεξικό μουτζουρώσετε απαλά το λήμμα "γκρίνια", θα εμφανιστεί η φάτσα μου. Κι αν ένα ολόκληρο βράδυ επαναλαμβάνετε ανά δέκα λεπτά την λέξη "γκρίνια" προσπαθώντας να σταθείτε στις μύτες των ποδιών σας, τότε η θεά της γκρίνιας (μαντέψτε ποιά!) θα εμφανιστεί μπροστά σας. Αν δε, παράλληλα από μέσα σας γκρινιάζετε, θα επισπεύσετε την διαδικασία.

Εχω την φήμη της γκρινιάρας. Της πολύ γκρινιάρας όμως, κι αυτό παντού, στο σπίτι, στη δουλειά, στους φιλούς μου, παντού. Δεν ξέρω αν ενοχλεί τους άλλους που γκρινιάζω, και μεταξύ μας δεν με νοιάζει κιόλας, γιατί ούτως ή άλλως έχω τον ασυμμάζευτο, αλλά μάλλον δεν πειράζει και τόσο. Διαφορετικά, κανένα παιδάκι δεν θα με έκανε παρέα.

Το πρόβλημά μου (γιατρέ μου), δεν έχει να κάνει με την δική μου γκρίνια, αλλά με των άλλων. Και μή βιαστείτε να πετάξετε το γνωστό ρητό με την γκαμήλα, γιατί γαϊδούρα μπορείτε να με πείτε, σκύλα επίσης, αλλά όχι και γκαμήλα!

Γιατί πολύ απλά η δική μου γκρίνια περιορίζεται σε πολύ απλά πράγματα. Γιατί πήραμε μερέντα κι όχι νουτέλα, γιατί το ψωμί έχει σουσάμι (i hate sousami) και τέτοια. Αντίθετα, δεν μπορώ να ακούω τους άλλους να γκρινιάζουν γιατί κάνει πολύ κρύο/ζέστη, γιατί έχουν πολλή/καθόλου δουλειά, γιατί είναι/δεν είναι άρρωστοι, γιατί έχουν παιδιά (αυτό στάνταρ), γονείς, πεθερικά και μπατζανάκηδες. Για πράγματα δηλαδή που δεν μπορούν να αλλάξουν.

Η γκρίνια έχει αξία μόνο για πράγματα που στην τελική δεν εξαρτάται η ζωή σου από αυτά, έτσι, για να έχεις κάτι να λες. Το να γεμίζουν οι δουλειές, τα λεωφορεία, τα τρένα, και πάει λέγοντας με ξινισμένες μούρες, δεν είναι τίποτα άλλο παρά σπάσιμο νεύρων.

Και μια και είπα λεωφορεία, ας γκρινιάξω και για κάτι σοβαρό. Πώς γίνεται να κυκλοφορούν τόσοι άπλυτοι στην Αθήνα! Does anybody know αποσμητικό;;;;;

Born to cut baby!

Από μικρή ήθελα να γίνω γιατρός. Θα γινόμουν χειρούργος, ή ιατροδικαστής... πάντως θα έκοβα... Πιστεύω ότι είναι οι καλύτερες ειδικότητες, οι πιό συναρπαστικές.

Κι είμαι σίγουρη ότι θα ήμουν εξαιρετική στην δουλειά μου. Αρκεί να διάβαζα μαθηματικά. Δυστυχώς δεν ασχολήθηκα ποτέ μαζί τους γιατί τα σνόμπαρα... μάλλον δεν έπρεπε, θα μπορούσα να τα έχω δει σαν αγγαρεία, σαν αναγκαίο κακό για να κάνω αυτό που θέλω.

Βέβαια, ακόμα δεν έχω εγκαταλείψει εντελώς το όνειρο. Αν δηλαδή κάποτε κερδίσω το λαχείο (που δεν παίρνω ποτέ), ή αν πιάσω το τζόκερ (που δεν παίζω ποτέ), ή αν βρω έναν πλούσιο γκόμενο (πιό πιθανό από τα άλλα δύο. Λέμε τώρα...), μπορώ να φύγω στο εξωτερικό και να σπουδάσω. Θα μου πεις, γιατί δεν πας να δουλέψεις και να σπουδάσεις; Γιατί δεν έχω το σθένος, το παραδέχομαι... θέλω έναν χορηγό για να μάθω να κόβω! :)

Περιμένοντας τον χορηγό πάντως, μπορώ να παρηγορώ τον εαυτό μου πιστεύοντας ότι ζω μία ζωή παρόμοια με χειρούργου. Αυτό που χαρακτηρίζει τους περισσότερους γιατρούς, και κυριως τους χειρούργους, είναι το περίεργο ωράριο. Δεν το λέω απαραίτητα κακό, αλλά είναι περίεργο, με την έννοια ότι δεν συμβαδίζει με του υπόλοιπου κόσμου, που δουλεύει σε "κανονικές" δουλειές.

Αυτό ισχύει και για τους δημοσιογράφους... δεν αναφέρομαι στους "μεγάλους" φυσικά, αλλά στην πλειοψηφία. Φυσικά δεν εξισωνω την μία δουλειά με την άλλη, προφανώς και δεν υπάρχει καμία ουσιαστική σχέση, μόνο μερικές ομοιότητες. Δεύτερη ομοιότητα είναι το ότι δεν υπάρχουν γιορτές και αργίες... Το περίεργο είναι ότι σ' εμάς (δημοσιογράφους και... μελλοντικούς γιατρούς) αυτό αρέσει, αφού μας αρέσει κι η δουλειά!

Ελα όμως που δεν μπορείς να το εξηγήσεις αυτό στους φίλους σου και τους γονείς σου... Ναι, μ'αρέσει να δουλεύω ανήμερα Χριστούγεννα, και δεν λυπάμαι που χάνω το τραπέζι. Προτιμώ να περάσω τη μέρα μου με ανθρώπους που με καταλαβαίνουν και έχουν τα ίδια ενδιαφέροντα, παρά με ανθρώπους που προσπαθούν να με πείσουν να αλλάξω δουλειά.
Ισως αν ήμουν γιατρός τελικά, να ήταν πολύ πιό περήφανοι και να μην μου ζητούσαν να αλλάξω δουλειά. Αλλά και πάλι θα ήταν δύσκολο να εξηγήσω γιατί προτιμώ να κόβω σε ένα ήρεμο και παγωμένο χειρουργείο, από το να με πιάνει πονοκέφαλος επειδή μου μιλάνε όλοι ταυτόχρονα!

Από την άλλη ίσως και να χαίρομαι που είμαι δημοσιογράφος. Γιατί από ένα δικό μου λαθος δεν εξαρτάται η ζωή κανενός. H μήπως αυτό είναι κατάρα;