Ωδή στην γκρίνια

Εάν σε ένα λεξικό μουτζουρώσετε απαλά το λήμμα "γκρίνια", θα εμφανιστεί η φάτσα μου. Κι αν ένα ολόκληρο βράδυ επαναλαμβάνετε ανά δέκα λεπτά την λέξη "γκρίνια" προσπαθώντας να σταθείτε στις μύτες των ποδιών σας, τότε η θεά της γκρίνιας (μαντέψτε ποιά!) θα εμφανιστεί μπροστά σας. Αν δε, παράλληλα από μέσα σας γκρινιάζετε, θα επισπεύσετε την διαδικασία.

Εχω την φήμη της γκρινιάρας. Της πολύ γκρινιάρας όμως, κι αυτό παντού, στο σπίτι, στη δουλειά, στους φιλούς μου, παντού. Δεν ξέρω αν ενοχλεί τους άλλους που γκρινιάζω, και μεταξύ μας δεν με νοιάζει κιόλας, γιατί ούτως ή άλλως έχω τον ασυμμάζευτο, αλλά μάλλον δεν πειράζει και τόσο. Διαφορετικά, κανένα παιδάκι δεν θα με έκανε παρέα.

Το πρόβλημά μου (γιατρέ μου), δεν έχει να κάνει με την δική μου γκρίνια, αλλά με των άλλων. Και μή βιαστείτε να πετάξετε το γνωστό ρητό με την γκαμήλα, γιατί γαϊδούρα μπορείτε να με πείτε, σκύλα επίσης, αλλά όχι και γκαμήλα!

Γιατί πολύ απλά η δική μου γκρίνια περιορίζεται σε πολύ απλά πράγματα. Γιατί πήραμε μερέντα κι όχι νουτέλα, γιατί το ψωμί έχει σουσάμι (i hate sousami) και τέτοια. Αντίθετα, δεν μπορώ να ακούω τους άλλους να γκρινιάζουν γιατί κάνει πολύ κρύο/ζέστη, γιατί έχουν πολλή/καθόλου δουλειά, γιατί είναι/δεν είναι άρρωστοι, γιατί έχουν παιδιά (αυτό στάνταρ), γονείς, πεθερικά και μπατζανάκηδες. Για πράγματα δηλαδή που δεν μπορούν να αλλάξουν.

Η γκρίνια έχει αξία μόνο για πράγματα που στην τελική δεν εξαρτάται η ζωή σου από αυτά, έτσι, για να έχεις κάτι να λες. Το να γεμίζουν οι δουλειές, τα λεωφορεία, τα τρένα, και πάει λέγοντας με ξινισμένες μούρες, δεν είναι τίποτα άλλο παρά σπάσιμο νεύρων.

Και μια και είπα λεωφορεία, ας γκρινιάξω και για κάτι σοβαρό. Πώς γίνεται να κυκλοφορούν τόσοι άπλυτοι στην Αθήνα! Does anybody know αποσμητικό;;;;;