Born to cut baby!

Από μικρή ήθελα να γίνω γιατρός. Θα γινόμουν χειρούργος, ή ιατροδικαστής... πάντως θα έκοβα... Πιστεύω ότι είναι οι καλύτερες ειδικότητες, οι πιό συναρπαστικές.

Κι είμαι σίγουρη ότι θα ήμουν εξαιρετική στην δουλειά μου. Αρκεί να διάβαζα μαθηματικά. Δυστυχώς δεν ασχολήθηκα ποτέ μαζί τους γιατί τα σνόμπαρα... μάλλον δεν έπρεπε, θα μπορούσα να τα έχω δει σαν αγγαρεία, σαν αναγκαίο κακό για να κάνω αυτό που θέλω.

Βέβαια, ακόμα δεν έχω εγκαταλείψει εντελώς το όνειρο. Αν δηλαδή κάποτε κερδίσω το λαχείο (που δεν παίρνω ποτέ), ή αν πιάσω το τζόκερ (που δεν παίζω ποτέ), ή αν βρω έναν πλούσιο γκόμενο (πιό πιθανό από τα άλλα δύο. Λέμε τώρα...), μπορώ να φύγω στο εξωτερικό και να σπουδάσω. Θα μου πεις, γιατί δεν πας να δουλέψεις και να σπουδάσεις; Γιατί δεν έχω το σθένος, το παραδέχομαι... θέλω έναν χορηγό για να μάθω να κόβω! :)

Περιμένοντας τον χορηγό πάντως, μπορώ να παρηγορώ τον εαυτό μου πιστεύοντας ότι ζω μία ζωή παρόμοια με χειρούργου. Αυτό που χαρακτηρίζει τους περισσότερους γιατρούς, και κυριως τους χειρούργους, είναι το περίεργο ωράριο. Δεν το λέω απαραίτητα κακό, αλλά είναι περίεργο, με την έννοια ότι δεν συμβαδίζει με του υπόλοιπου κόσμου, που δουλεύει σε "κανονικές" δουλειές.

Αυτό ισχύει και για τους δημοσιογράφους... δεν αναφέρομαι στους "μεγάλους" φυσικά, αλλά στην πλειοψηφία. Φυσικά δεν εξισωνω την μία δουλειά με την άλλη, προφανώς και δεν υπάρχει καμία ουσιαστική σχέση, μόνο μερικές ομοιότητες. Δεύτερη ομοιότητα είναι το ότι δεν υπάρχουν γιορτές και αργίες... Το περίεργο είναι ότι σ' εμάς (δημοσιογράφους και... μελλοντικούς γιατρούς) αυτό αρέσει, αφού μας αρέσει κι η δουλειά!

Ελα όμως που δεν μπορείς να το εξηγήσεις αυτό στους φίλους σου και τους γονείς σου... Ναι, μ'αρέσει να δουλεύω ανήμερα Χριστούγεννα, και δεν λυπάμαι που χάνω το τραπέζι. Προτιμώ να περάσω τη μέρα μου με ανθρώπους που με καταλαβαίνουν και έχουν τα ίδια ενδιαφέροντα, παρά με ανθρώπους που προσπαθούν να με πείσουν να αλλάξω δουλειά.
Ισως αν ήμουν γιατρός τελικά, να ήταν πολύ πιό περήφανοι και να μην μου ζητούσαν να αλλάξω δουλειά. Αλλά και πάλι θα ήταν δύσκολο να εξηγήσω γιατί προτιμώ να κόβω σε ένα ήρεμο και παγωμένο χειρουργείο, από το να με πιάνει πονοκέφαλος επειδή μου μιλάνε όλοι ταυτόχρονα!

Από την άλλη ίσως και να χαίρομαι που είμαι δημοσιογράφος. Γιατί από ένα δικό μου λαθος δεν εξαρτάται η ζωή κανενός. H μήπως αυτό είναι κατάρα;