Θέλω να πεινάσω!!!

Τις τελευταίες μέρες, από τότε δηλαδή που άνοιξε επίσημα η εορταστική περίοδος, σχεδόν μου λείπει το αίσθημα της πείνας. Και εξηγούμαι: νιώθω μονίμως χορτασμένη, γιατί μονίμως κάτι μασουλάω, σε εορταστικό πάντα φόντο.

Μπορεί να έχασα το χριστουγεννιάτικο τραπέζι για λόγους ανωτέρας βίας, όμως δεν έχω παράπονο, δεν πείνασα. Θα μου πείτε, χειμώνας είναι, και με τόσο χαμηλές θερμοκρασίες, ο οργανισμός καίει περισσότερες θερμίδες. Καλέ εδώ μιλάμε ότι έχω πλεόνασμα! Ο οργανισμός μου δεν σταματάει να δέχεται νέες θερμίδες! Εχω τόση ενέργεια ώστε να μπορώ να διασχίσω αβασάνιστα τον Ατλαντικό κολυμπώντας, ή αν δεν τον διασχίσω, να ταϊσω όλα του τα σκυλόψαρα.

Θα μου πεις, σταμάτα να τρως μαντάμ! Εύκολο είναι;;; Το πρωί πηγαίνοντας στην δουλειά περνάς από τον φουρνο. Ε, να μην πάρεις κάτι να συνοδεύσεις τον καφέ σου; Το μεσημέρι θα πεινάσεις (καλά, εγώ είμαι μονίμως χορτάτη :P), τέλος πάντων κάτι θα τσιμπήσεις. Το βράδυ;;; Εκεί να δεις! Γυρίζεις σπίτι... όλο και κάτι θα έχει μαγειρέψει η μανούλα! Να μην δοκιμάσεις; Αφού για σένα το μαγείρεψε!

Για να μη μιλήσω για το διήμερο που έρχεται. Παραμονή και ανήμερα πρωτοχρονιάς ακολουθεί τσιμπούσι, όχι αστεία! Και μετά έρχεται σαββατοκύριακο.

Ακολούθως, στο πνεύμα των διάφορων λιστών που κάνουμε κάθε τέλος της χρονιάς (πράγματα που θα κάνω/δεν θα κάνω τη νέα χρονιά), ακολουθεί η δική μου λίστα, εναρμονισμένη με τα παραπάνω: Πράγματα που πρέπει να φάμε (ή να ξαναφάμε) μέσα στο 2009:

- Κρέας με παρμεζάνα και ανανά (βραζιλιάνικο πιάτο- απλά τα σπάει!!)

- Σαλάτα prosciutto e melone (πρέπει κάποια στιγμή να αποκτήσω δική μου γνώμη για το πώς δείχνει)

- Τα τελειότερα gnocchi της Αθήνας (ακόμα αναζητούνται)

-Tiramisu (τόσο φανταστικό γλυκο, και έχω να φάω χρόνια)

- Τριγωνα πανοράματος με σοκολάτα (no comments)

Και τέλος, όπως κάθε Χριστούγεννα, μελομακάρονα με σοκολάτα. Αυτα τα τελευταία να μάθουμε και να τα φτιάχνουμε!!

Στο μεταξύ, όλο και κάποια καινούρια -καμένη- λίστα θα σκεφτούμε...

Για πόλεις πιό ανθρώπινες.....

Μία είδηση-βόμβα πήρε το μάτι μου το μεσημέρι της Παρασκευής, που κατάφερε να με ξυπνήσει, ακόμα κι αν δεν είχα πιεί καφέ. Ο Αντώνης Νικοπολίδης λέει, διορίστηκε από τον δήμο Κηφισιάς ως δενδροκηπουρός.

Μπράβο του, και καλή σταδιοδρομία! Γιατί ομως από μία απλή δημοσίευση στο ΦΕΚ κατέληξε να γίνει μείζον θέμα σε blogs αλλά και στο δελτίο του Alpha, και μάλιστα απ' ό,τι διάβασα, υπό την επιμέλεια του Βερύκιου; Γιατί να αξίζει κάτι τέτοιο ο Αντώνης, μία μέρα μετά την πανηγυρική πρόκριση του Ολυμπιακού επί της Χέρτα;;

Και δεν καταλαβα δηλαδή, προς τι τοσο μένος; Επειδή διορίστηκε ο Αντώνης, που όσο να 'ναι, τον έχει τον τρόπο του, και δεν περιμένει να πλουτίσει από το γκαζόν στα παρκάκια της Κηφισιάς; Μα ίσα ίσα, αυτό εξασφαλίζει ότι ο δενδροκηπουρός Αντώνης, δεν θα κοιτάξει να πάρει μίζες από δεντράκια και μηχανές του γκαζόν που τυχόν θα αποκτηθούν από τον Δήμο! Ιδου αυτομάτως ένας τίμιος δημοτικός υπάλληλος! Οπως λέει κι η διαφήμιση του Αλογοσκούφη, η κοινωνική συνείδηση ξεκινάει απ' όλους μας!

Τιμή και δόξα στον Δήμο Κηφισιάς, γιατί με τον Αντώνη κηπουρό, τα παρκάκια και οι παιδικές χαρές θα γεμίσουν από κόσμο! Οι γυναίκες θα ξεκολλήσουν από τους καναπέδες, και τα παιδάκια από τους υπολογιστες, χάρη στον Αντώνη! Φανταστείτε πόσο πιό όμορφη θα ήταν η ζωή, αν όλοι οι κηπουροί ήταν σαν εκείνον...

Θα μου πείτε, τι γίνεται στους Δήμους που δεν έχουν παρκάκια, που κακά τα ψέματα, δεν είναι και συχνό φαινόμενο στην Αττική; Να επεκταθεί το μέτρο σε όλους τους Δήμους της Αθήνας! Ποιός, και κυρίως ποιά θα τολμήσει να πετάξει κάτω οτιδήποτε, αν ο οδοκαθαριστής του Δήμου είναι πχ ο Σωτήρης Κυργιάκος, λέω εγώ τώρα...

Για να μη μιλήσουμε για το πόσο θα ανέβαιναν στην εκτίμηση όλων οι υπάλληλοι καθαριότητας και το λειτούργημά τους, αν έμοιαζαν πχ στον Γιούρκα; Πώς θα νιώθατε αν βγαίνατε στο μπαλκόνι σας, και βλέπατε ανεβασμένο στην κολώνα της ΔΕΗ τον... Παπαλουκά να κρεμάει χριστουγεννιάτικα λαμπάκια;

Γι' αυτό σας λέω. Παράκληση προς όλους τους Δήμους. Διορίστε ποδοσφαιριστές. Μόνο έτσι θα αλλάξουν οι πόλεις μας προς το καλύτερο!

Παράνομες ελληνοποιήσεις....

Παράνομες ελληνοποιήσεις ονομάζονται οι ελληνοποιήσεις εκείνες που γίνονται εκτός της νόμιμης οδου, και συνιστούν παράβαση, ως προς το κράτος.

Υπάρχουν όμως κι άλλες ελληνοποιήσεις, εξίσου παράνομες, που δεν υπάγονται σε κανένα νομικό πλαίσιο. Αυτές που έκαναν εκατό χρόνια πριν κάποιοι, κακοποιώντας τα ονόματα γνωστών, και μεγάλων Ευρωπαίων φιλοσόφων, επιστημόνων, και άλλα.

Το post αυτό γράφεται με αφορμή την χθεσινή ημέρα (ή μάλλον την προχθεσινή, σύμφωνα με το ρολόι μου), όπου ήταν λέει, η γιορτή του Μοδέστου. Αν ξέρετε κανέναν Μοδέστο να μου τον δείξετε.... αν και τώρα που το σκέφτομαι, έτσι έλεγαν έναν δάσκαλο στο δημοτικό. Anyway, μπορεί να γιόρταζαν και οι απανταχού μετριοπαθείς (εκ του modest!!), εγώ δεν είμαι μέσα σ'αυτούς, οπότε πάμε παρακάτω.

Μπορούμε να χωρίσουμε τις ελληνοποιήσεις σε τρία στάδια. Το αρχικό, είναι αυτο του λόρδου Βύρωνα. Εντάξει, το Byron ούτε ελληνικό όνομα είναι, ούτε ελληνική ρίζα έχει, αλλά τουλάχιστον χρησιμοποιείται, οπότε δεν μας χτυπάει και άσχημα...

Ας πάμε σε μία πιό βαριά περίπτωση. Αντε, η γλώσσα είναι ζωντανός οργανισμός, και επιτρέπονται οι "μετατροπές" και οι προσαρμογές, αν συμφωνήσουμε με τον Μπαμπινιώτη. Αντε, και να το δεχθούμε ότι μπορούμε να πουμε τον Voltaire, Βολταίρο (και μάλιστα με "αι"). Αν όμως θέλουμε να ελληνοποιούμε σωστά, γιατί δεν λέμε Ντιντερότ τον Diderot? Anyway, και με τον Βολταίρο μικρό το κακό.

Πιό άρρωστο μυαλό όμως σκέφτηκε να αποκαλέσει τον Roger Bacon Ρογήρο Βάκωνα?? Διαβάστε το δυνατα: Ρ-Ο-Γ-Η-Ρ-Ο-Σ Β-Α-Κ-Ω-Ν-Α-Σ!! Στην καλύτερη περίπτωση ακούγεται σαν ονομασία φυτού, και στην χειρότερη σαν μικρόβιο. Η σαν ράτσα δεινοσαύρου. Οπως και να 'χει, ακούγεται τρομακτικό.

Πληροφοριακά, σήμερα, 17 του μήνα, γιόρταζε ο Ιακχος. Και 1 Φεβρουαρίου γιορτάζει η Μπριζίτ. Και χρόνια πολλά, έστω και καθυστερημένα στον κύριο Μοδέστο!!

Τι 20, τι 23, τι 25......

Η ηλικία των είκοσι υποτίθεται ότι είναι, ή όντως αποτελεί για τους περισσότερους ορόσημο. Δεν είσαι ούτε 18, ώστε να έχεις μόλις τελειώσει με τις πανελλήνιες και να είσαι... πρωτάκι σε κάποια σχολή, αλλά ούτε και 25, πέντε χρόνια δηλαδή πριν τα τριάντα. Είσαι απλά είκοσι, κι έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου (;;).

Για μένα προσωπικά, τα είκοσι δεν υπήρξαν ποτέ ορόσημο. Ορόσημο θα μπορούσαν να είναι τα 19, και οι καλύτερες διακοπες (μονη!) μου ever, όμως εν τέλει, ήταν τα 21, η χρονιά που έπιασα την πρώτη μου δουλειά. Ολα ωραία και καλά, αλλά η πρώτη σοβαρή "κρίση", θα έπρεπε να έρθει στα 25, όπως γίνεται με όλους. Εμενα τι με επιασε στα 23;

Είκοσι-πόσα;;; Ειλικρινά, αν μία εβδομάδα πριν τα γενέθλιά μου με ρωτούσε κάποιος πόσων ετών είμαι, θα απαντούσα χωρίς να το σκεφτω καθόλου 21. Γιατί τα τελευταία χρόνια δουλεύω, δουλεύω, και δουλεύω. Αρα, κοινωνικά, και ενδεχομένως νοητικά, από πλευράς καλλιέργειας προσωπικότητας, είμαι 21, εκει που σταμάτησα να ασχολούμαι με οτιδήποτε άλλο.

Ορόσημο δεύτερο, είναι λοιπόν τα 23. Η στιγμή που το πήρα απόφαση ότι πρέπει να ξυπνήσω, και έκτοτε άρχισε η περίοδος της κατάθλιψης. Τι έχω καταφέρει μέχρι σήμερα; Δουλεύω, και έχω αποκτήσει αρκετά μεγάλη εμπειρία στον τομέα μου, αλλά δεν έχω καταφέρει καν να τελειώσω την σχολή. Δουλεύω ασταμάτητα, και τα λεφτά που παίρνω είναι αντιστρόφως ανάλογα από αυτα που φέρνω (για να μιλήσουμε και με όρους αγοράς). Κατάφερα να πάρω και τα δύο ανώτερα πτυχια στα ιταλικά. Και τι να τα κάνω, όταν δεν μπορώ να συγκεντρωθώ να διαβάσω ένα βιβλίο;

Μοιραία, οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι πρέπει να αλλάξουμε δουλειά. Ωραία η πλάκα, ωραία η πρακτική, αλλά δεν φτιάχνεις την ζωή σου έτσι. "Είσαι μόλις 23, και έχεις καλές προοπτικές", μου λέει το διαβολάκι. "Ναι, αλλά ξέρεις για πότε περνάνε τα χρόνια; Πρέπει να σταματήσεις να βασίζεσαι στους γονείς σου", λέει το αγγελάκι.

"Ναι, αλλά εσυ γουστάρεις να γράφεις. Αν είναι να μην γράφεις.... ξεκίνα τα αντικαταθλιπτικά από τώρα", μου ξαναλέει το διαβολάκι. Μπορεί και να μου τα είπαν ανάποδα, δεν θυμάμαι.

Προσπαθώ να ισορροπήσω. Πόση υπομονή να κάνει κανείς; Θα μου πεις, τώρα είναι που πρέπει να επιμείνεις. Η δεκαετία των μεγάλων αποφάσεων, που λέει κι η Φ., κι εμείς έχουμε φάει ήδη τρία χρόνια!

Και σκέψου ότι πρέπει να βρεις γρήγορα την λύση και να κινηθείς σωστά, γιατί σε δυο χρόνια έρχεται η επόμενη κρίση, αυτή των 25, που είναι και... νόμιμο να την περάσεις. Και ξέρεις πόσο γρήγορα περνανε τα χρόνια!

Ε όχι και πρότυπο η Carrie!

Το Sex and the city, ήταν αναμφίβολα η πρώτη "εισβολή" αμερικανιάς στην καθημερινότητα των γυναικών. "Προάγγελοί" του, οπως τα x-files, το baywatch, ή ακόμα και το beverly hills, μοιάζουν σήμερα πολύ αθώα, αν αναλογιστεί κανείς το φεμινιστικό κίνημα που ξεσήκωσε στην ζωή μας η εισβολή των πανάκριβων "manolos"...

Ανετα η αντιμετώπιση που είχε το σίριαλ, και η μαζική αποδοχή ή απόρριψή του, αντίστοιχα, θα μπορούσε να αποτελέσει θέμα κοινωνιολογικής μελέτης, κάτι που εγώ προσωπικά δεν έχω σκοπό να κάνω. Αλλωστε δεν είμαι ούτε κοινωνιολόγος, ούτε πανελίστρια, για να εκφέρω γνώμη επί παντός επιστητού!

Οπως πολύς κόσμος, έτσι κι εγώ, "κλείνω" αρκετά βράδια της εβδομάδας παρακολουθώντας την σειρά στον Alpha, και φυσικά δεν με αναγκάζει κανείς... ίσα-ίσα που περνάω και καλά βλέποντάς την, όμως δεν μπορώ να μην παρατηρήσω κάποια πράγματα, που είτε δεν είχα αντιληφθεί, είτε δεν είχα την δέουσα ωριμότητα (sic.) να διατυπώσω τα προηγούμενα χρόνια που έβλεπα την σειρά.

Αν όλα αυτά που βλέπουμε να διαδραματίζονται στην Νέα Υόρκη είναι πράγματι έτσι, και αν η σειρά δεν είναι πράγματι μία προσπάθεια επιβολής "trendy προτύπων", όπως υποστηρίζουν κάποιοι, τότε οι γυναίκες εκεί είναι από άλλον πλανήτη!

Μπορούν να έχουν τους καλύτερους γκόμενους ακόμα κι αν μοιάζουν με... μούμιες (για την Sarah Jessica η μπηχτή), και να φοράνε πανάκριβα ρούχα και παπούτσια, ακόμα κι αν η μοναδική τους πηγή εσόδων είναι μία εβδομαδιαία στήλη. Μπορεί εκεί στο New York να είναι καλοπληρωτές, αλλά η τύπισσα πρέπει να βγάζει την εβδομάδα περισσότερα απ' όσα βγάζω εγώ το μήνα... Εντάξει, δεν το κρύβω, και το δικό μου όνειρο αυτό θα ήταν, να μπορώ να γράφω και να ψωνίζω, αλλά η ελληνική πραγματικότητα είναι σκληρή!

Και αφού έβγαλα όλο το προσωπικό μου μένος για την SJP, ας παραδεχθούμε όλοι μαζί πόσο μεγάλο κακό μας έχει κάνει αυτή η σειρά. Καθόμαστε και παρακολουθούμε με μεγάλο θαυμασμό την πρωταγωνίστρια να βγάζει τον σκύλο βόλτα φόρωντας μποξεράκι και κόκκινα πέδιλα!!! Ποια γυναίκα θα βγει έτσι στους δρόμους της Αθήνας, και οποιασδήποτε άλλης ευρωπαϊκής (τονίζω) πόλης, χωρίς να μαζέψει ντομάτες;;

Κι όμως, ενώ όλοι το ξέρουμε, όλοι το θεωρούμε πολύ ουάου την δεδομένη στιγμή... Επιμένω στην πρωταγωνίστρια γιατί οι υπόλοιπες ντύνονται σαφώς πιό κομψά, ίσως λόγω επαγγέλματος (οποία ανάλυσις!)

Το βασικό πάντως, είναι η... επιδημία επιτυχημένων και πολύ ουάου γυναικών που έχει δημιουργήσει η σειρά. Φτάνει να ρίξει κανείς μια ματιά στα μισά γυναικεία περιοδικά, για να καταλάβει ότι το πρότυπο που πλασάρεται για τις επιτυχημένες γυναίκες, είναι ακριβώς αυτό της Κάρι Μπράντσο, με όσα περιγράψαμε και δεν περιγράψαμε παραπάνω. Sorry, αλλά το να αναλώνεσαι στα 35 σου σε γκομενικές αναλύσεις επί αναλύσεων... γυμνασιακού επιπέδου δεν σε καθιστά ακριβώς επιτυχημένη.

Για να πειστείτε, αρκεί να δείτε λίγο bellas tv, και sex mes to spiti. Πραγματικά, η μόνη διαφορά μεταξύ των δύο, είναι ότι ο Καλυβάτσης έχει λίιιιγο πιό στραβά πόδια από την Πάρκερ. Κατά τ' άλλα είναι ίδιες. Μη σας πω ότι ο δικός μας είναι και πιό όμορφος...!