Χάσαμε την μπάλα;

Εδώ και μερικές μέρες, παρακολουθούμε τον "πόλεμο" που έχει ξεσπάσει μεταξύ του Τριανταφυλλόπουλου, και του τέως δεξιού του χεριού, Σώκράτη Γκιόλια. Ομολογώ πως δεν έχω παρακολουθήσει από την αρχή το story. Το έχω από την απάντηση του Γκιόλια στις κατηγορίες του Μάκη μέσω του τρωκτικού (troktiko.blogspot.com).

Η απάντηση από τον Τριανταφυλλόπουλο ήρθε μέσω του zougla, και αντιστρέφει πλήρως τις κατηγορίες του Γκιόλια.

Ποσώς με ενδιαφέρει ποιός από τους δύο έχει δίκιο. Ειλικρινά, χέστηκα για το ποιός ενεργούσε εις βάρος ποιού, ποιός κονόμαγε στην πλάτη του άλλου και τι ακριβώς έχει παιχτεί. Αυτό που σίγουρα ξέρω, είναι ότι δεν ισχύει αυτό που ισχυρίζεται ο καθένας... ότι δηλαδή είναι ένας πτωχός πλην τίμιος δημοσιογράφος, που ξαφνικά έχασε τον συνεργάτη του, επειδή ο τελευταίος του την έκανε, συμμαχώντας με τους "εχθρούς".

Διάβασα με μεγάλη προσοχή, και τα όσα κατήγγειλε ο Γκιόλιας, και την απάντηση του Τριανταφυλλόπουλου. Και ξαναλέω, δεν πρέπει να χάνουμε το δάσος, χεστήκαμε ποιός από τους δύο έχει δίκιο. Ας σταματήσουμε λιγάκι να κοιτάμε το δέντρο.

- Ο μεν δηλώνει ότι κανόνισε με κάποιον τρόπο να βγαίνει ένα ποσό (δεν θυμάμαι από πού) για να πληρώνονται οι δημοσιογράφοι του portal, εν αγνοία του Μάκη. Λάθος να κανονίζεις συναλλαγές πίσω από την πλάτη του άμεσα ενδιαφερόμενου. Λάθος όμως και να έχει κανείς απλήρωτους υπαλλήλους, κάτι που κατά κανόνα ισχύει στον χώρο...

- Ο μεν κατηγορεί τον δε οτι συμμάχησε με blogs, άλλους επιχειρηματίες και εν ολίγοις, ότι του "έσκαψε" τον λάκκο. Ο δε τηρεί την στάση του τίμιου δημοσιογράφου που επί 15 περίπου χρόνια δεν ειχε καταλάβει πού δούλευε;

- Ο μεν καταγγέλει ότι ο δε απειλούσε να πυροβολήσει (τέως) συνεργάτη του, και ότι πλέον και ο ίδιος φοβάται για την ζωή του. Ο άλλος τον διαβεβαιώνει ότι η ζωή του δεν κινδυνεύει...

- Και άλλα τέτοια, πολλά...

Μήπως έχουμε χάσει λίγο την μπάλα; Επικεντρωνόμαστε στο ποιός από τους δύο έχει δίκιο, και στο ποιός κατηγορείται άδικα, και δεν μας ενδιαφέρει το ότι η δημόσια ζωή της χώρας κανονίζεται από διάφόρων ειδών συμμαχίες δημοσιογράφων-καναλαρχών-επιχειρηματιών και bloggers;

Δεν μας ενδιαφέρει ότι πολλές φορές ένας δημοσιογράφος μπορεί να συγκεντρώνει ταυτοχρονα πολλές από τις παραπάνω ιδιότητες;

Δεν μας ενδιαφέρει ότι υπάρχει μία ανετότατη ομολογία ότι κάποιος σχεδίασε έναν φόνο, έστω κι αν δεν τον έκανε τελικά, ακόμα και σε θεωρητικό επίπεδο; Πώς μπορεί να ομολογείται κάτι τέτοιο ελαφρά τη καρδία;

Και όλα αυτά τα άτομα εξακολουθούν να κυκλοφορούν με την ταμπέλα του αδέκαστου δημοσιογράφου;

Από πότε η χυδαιότητα αποκαλείται δημοσιογραφία; Και θεωρείται λειτούργημα;