Οι σαπουνόπερες πέθαναν. Ζήτω οι σαπουνόπερες!

Θυμάμαι τα πολύ πρώιμα χρόνια της τηλεόρασης, όταν είχε μόλις βγει η πρώτη σαπουνόπερα. Το όνομα αυτής φυσικά, "Λάμψη". Τα πρώτα επεισόδια διαρκούσαν κάνα εικοσάλεπτο, και όπως φαντάζομαι θα θυμάστε όλοι, η σειρά εξιστορούσε τις συνεχείς και ασταμάτητες συμφορές που έβρισκαν την οικογένεια Δράκου, που μάλλον κάποιος την είχε καταραστεί, δεν εξηγείται αλλιώς.

Παρόλο που στην σειρά έπαιζαν και καλοί ηθοποιοί, το αποτέλεσμα ήταν μάλλον ένα cult κακέκτυπο των αντίστοιχων αμερικάνικων σειρών, που το '90 βρίσκονταν ήδη στο επεισόδιο 3.658. Αυτό βέβαια η Λάμψη το όφειλε εν πολλοίς και στο χαζό, σχεδόν παιδικό σενάριό της, στο οποίο η κάθε φράση και το κάθε γεγονός επαναλαμβανόταν και τονιζόταν με κάθε τρόπο, προφανώς για να το υπενθυμίζουν στις γριές που έβλεπαν την σειρά.

Αυτό που θυμάμαι από την Λάμψη, αλλά και το Καλημέρα ζωή (μα καμία σχέση το θέμα με τον τίτλο;), είναι ότι σύμφωνα με όλες τις εκπομπές, και ειδικά τις μεσημεριανές, ήταν σειρές που έκαναν ρεκόρ τηλεθέασης γιατί ήταν βγαλμένες μέσα από την ζωή. Το αφήνω ασχολίαστο, και συνεχίζω λέγοντας ότι εγώ δεν ήξερα κανέναν που να τις βλέπει, αντιθέτως, όλοι τις αντιμετώπιζαν με χλευασμό. Για περισσότερες πληροφορίες, αναζητήστε στο facebook το γκρουπ "Για τον Θεό Αλέξη, η GIANT κινδυνεύει".

Οταν το Μέγκα αποφάσισε να μπει στο παιχνίδι των καθημερινών σειρών, ομολογώ πως για κάθε τηλεοπτικό ον όπως εγώ, η "Απαγορευμένη Αγάπη" αποτέλεσε μία όαση. Πιό νορμάλ διάλογοι, λίγο τραβηγμένο το "αδελφός με αδελφή", αλλά εντάξει, πιό κοντά στην ελληνική πραγματικότητα. Αν και σε κάποιο σημείο, ακόμα κι η απαγορευμένη αγάπη ξεχείλωσε. Λογικό ήταν.

Κι ύστερα... κι ύστερα ήρθε στη ζωή μας η Ελενα Ακρίτα. Μιλαω από τηλεοπτικής, και δη, σεναριακής πλευράς, βεβαίως βεβαίως. Η "Βέρα" αποτέλεσε δίκαια τόσο μεγάλο hit. Εξαιρετικό σενάριο, με κωμικές πινελιές πού και πού (στοιχείο άγνωστο στις προηγούμενες καθημερινές), ηθοποιόι που ταίριαζαν μεταξύ τους, και που δεν μιλούσαν ούτε σαν να έχουν καταπιεί μπαστούνι, ούτε με μονίμως γουρλωμένα μάτια για να τονίσουν το δράμα τους.

Ξαφνικά έγινε κάτι το μαγικό. Από την εποχή του Φώσκολου, που ντρεπόσουν να πεις ότι πέτυχες έστω και μία σκηνή του Θεοχάρη στο ζάπινγκ, η Βέρα έγινε σχεδόν... κίνημα! Σε αυτό βοήθησε φυσικά και η διάδοση του ίντερνετ στην ζωή μας, όμως οι σεναριογράφοι είχαν τελικα βρει την φόρμουλα για να πιάσουν και πιό νεανικά κοινά. Για πρώτη φορά πήγαινα στην δουλειά και με ρωτούσαν "τι έγινε μετά την τάδε σκηνή γιατί το έχασα;", ακόμα και άνδρες συνάδελφοί μου! Η Βέρα ήταν πλέον trendy, και κανείς δεν αρνήθηκε ότι τελικά συγκινήθηκε στο τελευταίο επεισόδιο!

Τελευταία και καλύτερα (sorry βέρα!) τα Μυστικά της Εδέμ. Πλέον τα έχω δει όλα. Και καλά, για τις γυναίκες φιλες μου, αρκούσε η παρουσία του Μπουγιούρη για να τις πείσει να το δουν, πέρα από όλα τα υπόλοιπα, όμως οι άνδρες πείστηκαν με τον (επικίνδυνο, που λέει και μια ψυχή) Αρζόγλου, και με τον Κατρανίδη. Θα το πω χωρίς ντροπές. 7 με 8, σταματάω την δουλειά μου, και ανοίγω την τηλεόραση. Και το θέμα είναι ότι την σταματάνε κι οι άλλοι, και σχολιάζουμε όλοι μαζί την παρέα της φεγγαρόπετρας. Και μετά, σούμπιτοι όλοι στο forum.

Οι σαπουνόπερες πέθαναν. Ζήτω το Μέγκα!