Kάλλιο ξεκούραστη καφετζού!

Δύο μήνες χωρίς να γράψω!!! Δύο ολόκληροι μήνες! Υπάρχει εξήγηση. Αφενός αυτούς τους δύο μήνες καταλαβαίνω τι σημαίνει πραγματική κούραση (όλα τα προηγούμενα ήταν οδοντόκρεμες), αφετέρου, ακριβώς επειδή η δουλειά μου έχει να κάνει με γράψιμο, βαριέμαι να γράψω για χόμπι. Δεν ξέρω αν τελικά αυτό με ξεκουράζει, ή με φορτίζει περισσότερο :S

Αν τα πράγματα πηγαίνουν προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο, θα δείξει. Θα δείξει σε έναν περίπου μήνα.

Προσπαθώ να σκεφτώ ένα σοβαρό θέμα για να γράψω, και το μόνο που μου έρχεται στο μυαλό είναι ο Σάκης... είναι το overdose, είναι που όντως μ'αρέσει... δεν ξέρω τι να πω. Επίσης θέλω να πω ότι δεν πρόκειται να προσπαθήσω να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη, αφού γράφω για χόμπι, θα γράψω όπως μου 'ρχεται.

Το τελευταίο δίμηνο, όπως σας είπα κουράζομαι. Κουράζομαι πολύ. Τις ώρες που μου μένουν να ξεκουραστώ, σκέφτομαι μήπως τζάμπα κουράζομαι. Μηπως το εγχείρημα που ετοιμάζουμε δεν αξίζει τελικά τον κόπο, μήπως αξίζει, αλλά βρίσκεται σε λάθος χέρια (τα δικά μου, ω συμφορά!)-κι αυτό είναι ακόμα χειρότερο-. Μήπως τελικά δεν υπάρχει λόγος για τόσο στρες.

Στην σχολή δημοσιογραφίας δεν μάθαμε πολλά, σχεδόν τίποτα. Κάποιος όμως, μας είπε μία σοφή κουβέντα. Κόντρα σε όσα νομίζουν κάποιοι μεγαλοδημοσιογραφοι, και μεγαλοδημοσιογραφίσκοι, η δική μας δουλειά είναι να μεταφέρουμε απλά τα γεγονότα στον κόσμο. Δεν χρειάζεται να το κάνουμε πιό σύνθετο, ούτε να νομίζουμε ότι κάνουμε λειτούργημα. Στην εποχή του internet, η self-service πληροφόρηση είναι αυτονόητη, και δημοσιογραφία έχει πάψει να θεωρείται λειτούργημα.

Οπως μας είπε λοιπόν αυτός ο σοφός άνθρωπος, δεν είμαστε γιατροί, και καμία ζωή δεν κρέμεται από τα δικά μας χέρια. Κι από την στιγμή που δεν έχουμε την μεγαλύτερη ευθύνη που μπορεί να έχει κανείς, χρειάζεται να αναθεωρήσουμε κάποια πράγματα. Και τα λάθη επιτρέπονται, και οι παραλειψεις, και οι καθυστερήσεις, στα επιτρεπτά πάντα όρια.

Ωρες ώρες σκέφτομαι σοβαρά να τα παρατήσω. Να τα μαζέψω, να πάω επιτέλους στην Ιταλία, να μάθω να κάνω γαμάτο cappuccino, και να κάνω αυτή τη δουλειά για τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής μου. Το ταλέντο στους καφέδες, το έχω έτσι κι αλλιώς, γιατί να μην το κάνω επάγγελμα; Σκεφτείτε πόσο πολύ εκτιμάμε τους ανθρώπους που μας φτιάχνουν καφέ στα everest και τους γρηγόρηδες, όταν μας τον πετυχαίνουν; Πόσους ανθρώπους εκτιμάμε, στ' αλήθεια, τόσο πολύ;