Η ηλικία των είκοσι υποτίθεται ότι είναι, ή όντως αποτελεί για τους περισσότερους ορόσημο. Δεν είσαι ούτε 18, ώστε να έχεις μόλις τελειώσει με τις πανελλήνιες και να είσαι... πρωτάκι σε κάποια σχολή, αλλά ούτε και 25, πέντε χρόνια δηλαδή πριν τα τριάντα. Είσαι απλά είκοσι, κι έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου (;;).
Για μένα προσωπικά, τα είκοσι δεν υπήρξαν ποτέ ορόσημο. Ορόσημο θα μπορούσαν να είναι τα 19, και οι καλύτερες διακοπες (μονη!) μου ever, όμως εν τέλει, ήταν τα 21, η χρονιά που έπιασα την πρώτη μου δουλειά. Ολα ωραία και καλά, αλλά η πρώτη σοβαρή "κρίση", θα έπρεπε να έρθει στα 25, όπως γίνεται με όλους. Εμενα τι με επιασε στα 23;
Είκοσι-πόσα;;; Ειλικρινά, αν μία εβδομάδα πριν τα γενέθλιά μου με ρωτούσε κάποιος πόσων ετών είμαι, θα απαντούσα χωρίς να το σκεφτω καθόλου 21. Γιατί τα τελευταία χρόνια δουλεύω, δουλεύω, και δουλεύω. Αρα, κοινωνικά, και ενδεχομένως νοητικά, από πλευράς καλλιέργειας προσωπικότητας, είμαι 21, εκει που σταμάτησα να ασχολούμαι με οτιδήποτε άλλο.
Ορόσημο δεύτερο, είναι λοιπόν τα 23. Η στιγμή που το πήρα απόφαση ότι πρέπει να ξυπνήσω, και έκτοτε άρχισε η περίοδος της κατάθλιψης. Τι έχω καταφέρει μέχρι σήμερα; Δουλεύω, και έχω αποκτήσει αρκετά μεγάλη εμπειρία στον τομέα μου, αλλά δεν έχω καταφέρει καν να τελειώσω την σχολή. Δουλεύω ασταμάτητα, και τα λεφτά που παίρνω είναι αντιστρόφως ανάλογα από αυτα που φέρνω (για να μιλήσουμε και με όρους αγοράς). Κατάφερα να πάρω και τα δύο ανώτερα πτυχια στα ιταλικά. Και τι να τα κάνω, όταν δεν μπορώ να συγκεντρωθώ να διαβάσω ένα βιβλίο;
Μοιραία, οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι πρέπει να αλλάξουμε δουλειά. Ωραία η πλάκα, ωραία η πρακτική, αλλά δεν φτιάχνεις την ζωή σου έτσι. "Είσαι μόλις 23, και έχεις καλές προοπτικές", μου λέει το διαβολάκι. "Ναι, αλλά ξέρεις για πότε περνάνε τα χρόνια; Πρέπει να σταματήσεις να βασίζεσαι στους γονείς σου", λέει το αγγελάκι.
"Ναι, αλλά εσυ γουστάρεις να γράφεις. Αν είναι να μην γράφεις.... ξεκίνα τα αντικαταθλιπτικά από τώρα", μου ξαναλέει το διαβολάκι. Μπορεί και να μου τα είπαν ανάποδα, δεν θυμάμαι.
Προσπαθώ να ισορροπήσω. Πόση υπομονή να κάνει κανείς; Θα μου πεις, τώρα είναι που πρέπει να επιμείνεις. Η δεκαετία των μεγάλων αποφάσεων, που λέει κι η Φ., κι εμείς έχουμε φάει ήδη τρία χρόνια!
Και σκέψου ότι πρέπει να βρεις γρήγορα την λύση και να κινηθείς σωστά, γιατί σε δυο χρόνια έρχεται η επόμενη κρίση, αυτή των 25, που είναι και... νόμιμο να την περάσεις. Και ξέρεις πόσο γρήγορα περνανε τα χρόνια!
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
έχεις δίκιο! είναι αυτά τα καταραμένα τα τρυπάκια που σε βάζουν όλοι να μπεις αλλά δεν σου λένε πως να βγεις μόνο να βιάζεσαι. και σου το λέει αυτό ένας άνθρωπος που έχει πολλά περισσότερα χρόνια στην πλάτη και αποφασίζει να αλλάξει δρόμο, να ξανακαθήσει στα θρανία και να πληρώσει το τίμημα! Δεν πειράζει όμως τον δρόμο μας έτσι κι αλλιώς τον φτιάχνουμε προχωρώντας και δεν γνωρίζουμε ούτε που θα βγεί ούτε το τέρμα του αλλά και ούτε αν τελικά αυτό θέλαμε! πάντως όση ζωή κι αν έχουμε καλό είναι να τη ζήσουμε όπως θέλουμε και να είμαστε έτοιμοι να περάσουμε από το ταμείο της ζωής για να πληρώσουμε αλλά να μην ξωφλήσουμε γιατί πάντα σε αυτή τη συναλλαγή οι λογαριασμοί μένουν ανοιχτοί και χρεωμένοι!!
ΑπάντησηΔιαγραφή