Ο δρόμος της επανάστασης, και του μίσους.

Συνήθως είμαι τόσο αναίσθητη, που δεν με σκιάζει φοβέρα καμιά. Χθες όμως έμεινα άφωνη όταν είδα το Revolutionary road. Πολύ σπάνιο φαινόμενο για μένα να κρατήσει μία ταινία το ενδιαφέρον μου αμείωτο για όλη της την διάρκεια.

Η ταινία καταρχάς μου άρεσε. Εξαιρετικός ο Λεονάρντο, που όσο μεγαλώνει ομορφαίνει, εξαιρετική και η Κέιτ, που νομίζω ότι αδικήθηκε λίγο από τον χαρακτήρα της, γιατί έγώ τουλάχιστον δεν συμπάθησα εν τέλει την Εϊπριλ.

Το σημαντικό ωστόσο είναι πόσο πολύ μπορεί να αλλάξει η σχέση δύο ανθρώπων όταν δεν είναι ευχαριστημένοι. Δεν είχαν περάσει και πολλά χρόνια από όταν γνωρίστηκαν, και οι δυό τους είχαν ήδη βαρεθεί ο ενας τον άλλον. Ο καθένας ήταν δυστυχισμένος μόνος του γιατί δεν μπόρεσε να κάνει αυτό που ονειρευόταν, και δύο δυστυχισμένοι μαζί προσπαθούσαν να πείσουν ότι μαζί είναι ευτυχισμένοι. Αυτά παθαίνει κανείς όταν βρίσκεται στα 30 του παντρεμένος με δύο παιδιά...δεν ξέρω αν πρεπει να βάλω τελεία ή ερωτηματικό.

Δυστυχως είδα την ταινία μόνη μου, σε dvd, και δεν έχω πρόχειρο κάποιον για να τη σχολιάσω. Ομως πόσο δυσαρεστημένη πρεπει να είσαι από κάποιον, και πόσο να έχεις καταλήξει να τον μισείς ώστε να μην θέλεις το παιδί του; Πόσο συμβιβαστικοί μπορεί να είναι οι άνθρωποι για να φτάνουν να χτίζουν ζωές με τις οποίες ξέρουν εξαρχής ότι δεν είναι ικανοποιημένοι. Κάποιοι ταυτίζουν το κυνήγι της ευτυχίας με το βόλεμα. Η πιό συχνή ταύτιση, δύο πραγμάτων εξ' ορισμού οξύμορων.

Στο δεύτερο μισό της η ταινία έχει τόση ένταση, που νομίζεις ότι θα σπάσει η οθόνη. Τόση ευτυχία. Η τελευταία κοινή σκηνή του Λεονάρντο με την Γουίνσλετ είναι τόσο clean cut, τόσο κλασσική αμερικανική, που τελικά καταντά νοσηρή. Δεν μας φτύνουν, βρέχει.

Και τέλος, η σκηνή που η Γουίνσλετ ετοιμάζεται για την έκτρωση, είναι κατά τη γνώμη μου η συγκλονιστικότερη όλων. Δεν χρειάζεται τίποτα τελικά για να μείνεις άφωνος με μία σκηνή. Λίγες πετσέτες, μία πόρτα να κλείνει, και ένα παντελώς ανέκφραστο πρόσωπο. Φτάνει να φανταστείς τι θα ακολουθήσει.

Οντως, το πιό δυνατό συναίσθημα είναι το μίσος.

Kάλλιο ξεκούραστη καφετζού!

Δύο μήνες χωρίς να γράψω!!! Δύο ολόκληροι μήνες! Υπάρχει εξήγηση. Αφενός αυτούς τους δύο μήνες καταλαβαίνω τι σημαίνει πραγματική κούραση (όλα τα προηγούμενα ήταν οδοντόκρεμες), αφετέρου, ακριβώς επειδή η δουλειά μου έχει να κάνει με γράψιμο, βαριέμαι να γράψω για χόμπι. Δεν ξέρω αν τελικά αυτό με ξεκουράζει, ή με φορτίζει περισσότερο :S

Αν τα πράγματα πηγαίνουν προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο, θα δείξει. Θα δείξει σε έναν περίπου μήνα.

Προσπαθώ να σκεφτώ ένα σοβαρό θέμα για να γράψω, και το μόνο που μου έρχεται στο μυαλό είναι ο Σάκης... είναι το overdose, είναι που όντως μ'αρέσει... δεν ξέρω τι να πω. Επίσης θέλω να πω ότι δεν πρόκειται να προσπαθήσω να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη, αφού γράφω για χόμπι, θα γράψω όπως μου 'ρχεται.

Το τελευταίο δίμηνο, όπως σας είπα κουράζομαι. Κουράζομαι πολύ. Τις ώρες που μου μένουν να ξεκουραστώ, σκέφτομαι μήπως τζάμπα κουράζομαι. Μηπως το εγχείρημα που ετοιμάζουμε δεν αξίζει τελικά τον κόπο, μήπως αξίζει, αλλά βρίσκεται σε λάθος χέρια (τα δικά μου, ω συμφορά!)-κι αυτό είναι ακόμα χειρότερο-. Μήπως τελικά δεν υπάρχει λόγος για τόσο στρες.

Στην σχολή δημοσιογραφίας δεν μάθαμε πολλά, σχεδόν τίποτα. Κάποιος όμως, μας είπε μία σοφή κουβέντα. Κόντρα σε όσα νομίζουν κάποιοι μεγαλοδημοσιογραφοι, και μεγαλοδημοσιογραφίσκοι, η δική μας δουλειά είναι να μεταφέρουμε απλά τα γεγονότα στον κόσμο. Δεν χρειάζεται να το κάνουμε πιό σύνθετο, ούτε να νομίζουμε ότι κάνουμε λειτούργημα. Στην εποχή του internet, η self-service πληροφόρηση είναι αυτονόητη, και δημοσιογραφία έχει πάψει να θεωρείται λειτούργημα.

Οπως μας είπε λοιπόν αυτός ο σοφός άνθρωπος, δεν είμαστε γιατροί, και καμία ζωή δεν κρέμεται από τα δικά μας χέρια. Κι από την στιγμή που δεν έχουμε την μεγαλύτερη ευθύνη που μπορεί να έχει κανείς, χρειάζεται να αναθεωρήσουμε κάποια πράγματα. Και τα λάθη επιτρέπονται, και οι παραλειψεις, και οι καθυστερήσεις, στα επιτρεπτά πάντα όρια.

Ωρες ώρες σκέφτομαι σοβαρά να τα παρατήσω. Να τα μαζέψω, να πάω επιτέλους στην Ιταλία, να μάθω να κάνω γαμάτο cappuccino, και να κάνω αυτή τη δουλειά για τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής μου. Το ταλέντο στους καφέδες, το έχω έτσι κι αλλιώς, γιατί να μην το κάνω επάγγελμα; Σκεφτείτε πόσο πολύ εκτιμάμε τους ανθρώπους που μας φτιάχνουν καφέ στα everest και τους γρηγόρηδες, όταν μας τον πετυχαίνουν; Πόσους ανθρώπους εκτιμάμε, στ' αλήθεια, τόσο πολύ;

To "θάψιμο" των ντοκιμαντέρ...

Με συνοπτικές διαδικασίες (τηλεφωνικά δηλαδή), η νέα διοίκηση του Alpha αποφάσισε να "κόψει" το "Κουτί της Πανδώρας", μία από τις καλύτερες εκπομπές της ελληνικής τηλεόρασης, για να μιλήσουμε και λίγο σοβαρά.

Εντάξει, το κανάλι έχει κάνει πλέον σαφές ότι θα ρίξει το βάρος στον ψυχαγωγικό τομέα, όμως κατά πόσο είναι σωστό να διακόπτεις εκπομπές μεσούσης της σεζόν; Κάνε τον σχεδιασμό για του χρόνου, κι άσε τον καθένα να κάνει τις κινήσεις του. Η κίνηση αυτή ήταν πολύ άγαρμπη απέναντι σε έναν δημοσιογράφο με την εμπειρία και τις επιτυχίες που έχει καταφέρει ο Βαξεβάνης.

Θα μου πείτε, οι Γερμανοί θέλουν να μειώσουν τα έξοδα του σταθμού το συντομότερο δυνατό. Κι όμως, πόσο κόστος είχε πιά αυτή η Πανδώρα; Χωρίς να κατέχω τα τηλεοπτικά, δεν νομίζω να ήταν πιό ακριβή από το παμε πακέτο, για παράδειγμα, που είναι η υπέρτατη προσωποποίηση της αηδίας στην ελληνική τηλεόραση, αφού ούτε καν cult δεν μπορείς να το χαρακτηρίσεις.

Ακολούθησε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο γεμάτο καταγγελίες και παρασκήνιο, στην επίσημη ιστοσελίδα του Κώστα Βαξεβάνη (http://www.koutipandoras.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=695:2009-03-23-18-14-46&catid=91:2009-02-27-20-41-31&Itemid=194). Αντίστοιχα βέβαια, αν ψάξετε σε "παρασκηνιακά" site και blog, θα βρείτε και απόψεις αντίθετες προς τα όσα γράφει. Τα συμπεράσματα δικά σας...

Και μιας και έγινε λόγος περί κόστους λίγο πιό πάνω, δράττομαι της ευκαιρίας να γκρινιάξω για το "θάψιμο" των ντοκιμαντέρ στην ελληνική τηλεόραση. Και δεν εννοώ αυτά με θέμα την αναπαραγωγή της γαρίδας στον Ατλαντικό, που βάζει ο ΣΚΑΙ, αλλά εκπομπές όπως το "Κουτί της Πανδώρας", η "Εμπόλεμη ζώνη", ο Εξάντας, ή ακόμα και τα ταξιδιωτικά της Μάγιας Τσόκλη.

Μιλάμε για παραγωγές μάλλον φτηνές, σε σχέση με το τι συνηθίζεται στο εξωτερικό, όμως πολύ μπροστά ποιοτικά για τα ελληνικά δεδομένα, από εξαιρετικούς δημοσιογράφους που κάνουν έρευνα, κι όχι αστεία. Ο Εξάντας είναι πολυβραβευμένη εκπομπή, αλλά πόσοι αλήθεια τον παρακολουθούν στην ΝΕΤ; Εχω την εντύπωση ότι "εξαφανίζεται" τις μέρες και τις ώρες που επιλέγουν να τον δείξουν, ενώ σε ό,τι αφορά τις αντίστοιχες εκπομπές στην ιδιωτική τηλεόραση, πρέπει να είναι βρυκόλακας για να τις δεις.

Με λίγα λόγια, σύμφωνοι. Ελεύθερη είναι η αγορά, ο κάθε σταθμός αποφασίζει πού θα προσανατολιστεί... δεν με έπιασε ξαφνικά ο πόνος για τον Βαξεβάνη, που σίγουρα θα βρει την επόμενη επαγγελματική του στέγη. Πώς όμως πρέπει να αντιδράσει ένας τηλεθεατής όταν (ουσιαστικά μαζικά) οι σταθμοί του στερούν να παρακολουθήσει το καλύτερο, και κυρίως το πιό ψύχραιμο είδος εκπομπής της ελληνικής τηλεόρασης;


ΥΓ. Το κολιέ της Ολγας Τρέμη επέστρεψε. Διάολε....

Welcome to the twilight zone

Για το παρακάτω post, οφείλω να ευχαριστήσω τον Βα.Τσι (και δεν εννοώ τον Βασίλη Τσιλιχρήστο). Αφενός γιατί μου έδωσε την έμπνευση (spunto, που λένε κι οι Ιταλοί), αφετέρου γιατί βλέποντας την συχνότητα με την οποία γράφει ζηλεύω, και θέλω να τον μιμηθώ. Οσοι θέλετε να δείτε με τι συχνότητα γράφει ο ΒαΤσι... σπεύσατε, και δεν θα χάσετε!!

Πάνω από μία, ή δύο φορές την ημέρα λοιπόν, μου δίνεται η αίσθηση ότι ζω σε παράλληλο σύμπαν. Από τη μία μεριά εγώ, κι από την άλλη η τηλεόραση, το internet, και κάνα δυό άκυρα άτομα τα οποία έχω την ατυχία να συναναστρέφομαι στην παρούσα φάση. Θα καταλάβετε τι εννοώ.

Πριν δύο-τρεις εβδομάδες, ο Χάρης Σιανίδης πήρε το πτυχίο του. Σύσσωμο το Star κάλυψε την ορκωμοσία του χαριτωμένου στιλίστα με τις μπουτονιέρες, με αποστολή στην Αμφισσα, πλάνα από την αίθουσα, συνέντευξη με τον Χάρη περπατώντας ανάμεσα στα στενά της πόλης, αλλά ΚΑΙ bonus συνέντευξη με τον δήμαρχο!!

Αφήνω στην άκρη τις εύλογες απορίες που μου δημιουργήθηκαν (πότε έκανε πρακτική ο Χάρης, πότε έκανε πτυχιακή κλπ), και αναρωτιέμαι. Από πότε το να πάρει κάποιος το πτυχίο του από ένα επαρχιακό τει αποτελεί επιτυχία. Οχι ότι έχω τίποτα με τα τει, αλλά... άλλη καμιά δεν αποφοίτησε, μόνο ο Σιανίδης. Γι' αυτό και πρέπει να τον βλέπουμε πρωί, μεσημέρι, βράδυ, με το πτυχίο ανά χείρας πλέον.

Αφηνω τον Σιανίδη στην άκρη. Η (αγαπημένη μου κατά τ' άλλα) Φαίη Σκορδά ασχολείται εδώ και μία εβδομάδα με το ποιοί θα αναλάβουν τον πρωινό καφέ. Εντάξει, είναι στην θεματολογία της εκπομπής, όμως κάποιος πρέπει να εξηγήσει στους πανελίστες της ότι το θέμα της διαδοχολογίας του Καφέ είναι δευτερεύον (και τριτεύον) μπροστά σε δεκάδες άλλα ζητήματα, κι έτσι καλό θα ήταν να αφήσουν στην άκρη τους καβγάδες και το ύφος δέκα χιλιάδων τηλεοπτικών καρδιναλίων, και να το πιάσουν το θεματάκι πιό χαλαρά.

Αυτά, σε ό,τι αφορά κάποια τηλεοπτικά ζητήματα που με απασχόλησαν τελευταία. Κάτι άλλο που θέλω να θίξω, είναι ο τρόπος γραφής των lifestyle εντύπων, που εσχάτως με εξοργίζει. Η Νάντια (Μπουλε) τα έφτιαξε με τον Γρηγόρη (ένας είναι ο Γρηγόρης). Μαγκιά της.

Αντιγράφω απόσπασμα από το (λατρεμένο μου) yupi: "Άνθρωποι από το περιβάλλον του νέου ζευγαριού λένε πως η Νάντια έχει ζητήσει από τον αγαπημένο της να μεγαλώσει ο ρόλος της στον Όμορφο Κόσμο και να είναι στο πλευρό του σ' όλη τη διάρκεια της εκπομπής (όπως ακριβώς έκανε με τη Ράνια)".

Επειδή τον αγαπάει πολύ να υποθέσω.... τι ρομαντικό! Αραγε αυτοί που τα γράφουν τα πιστεύουν όντως, ή μας περνάνε για τόσο ηλίθιους; Και για να μην ξεχνιόμαστε βέβαια, "η Δέσποινα παρά το φορτωμένο της πρόγραμμα, βρίσκει πάντα χρόνο για τα παιδιά της, τα οποία υπέραγαπά"... Ημαρτον ρεεεεεεεεεεε........

Εκεί που θέλω να καταλήξω, είναι ότι νιώθω να ζω σε ένα άλλο, παράλληλο σύμπαν, αφού τα δικά μου προβλήματα είναι ανύπαρκτα μπροστά σε εκείνα που απασχολούν την μεσημεριανή ζώνη. Θα μου πείτε, τι θέλεις να δείχνουν, κοπελιά μεσημεριάτικα; Οχι,όχι δεν έχω κανένα πρόβλημα με την μεσημεριανή ζώνη.

Πώς να εξηγήσω όμως το γεγονός ότι υπάρχουν άτομα (όχι σε εκπομπές, αλλά... στο απέναντι γραφείο πχ), που νιώθουν την ανάγκη να συζητήσουν ΣΤΑ ΣΟΒΑΡΑ το αν πχ ταριάζει η Βέρα Λάμπρου με τον νέο της σύντροφο; Welcome to the twilight zone.


ΥΓ. Σήμερα... όπως φάνηκε, είχα λίγο τα νεύρα μου. Και δεν ήθελα και να μακρυγορήσω...

ΥΓ 2. Ο αγώνας του Τέρμα Βλάκα δικαιώθηκε. Η Ολγα Τρέμη άλλαξε κολιέ!!

Οι σαπουνόπερες πέθαναν. Ζήτω οι σαπουνόπερες!

Θυμάμαι τα πολύ πρώιμα χρόνια της τηλεόρασης, όταν είχε μόλις βγει η πρώτη σαπουνόπερα. Το όνομα αυτής φυσικά, "Λάμψη". Τα πρώτα επεισόδια διαρκούσαν κάνα εικοσάλεπτο, και όπως φαντάζομαι θα θυμάστε όλοι, η σειρά εξιστορούσε τις συνεχείς και ασταμάτητες συμφορές που έβρισκαν την οικογένεια Δράκου, που μάλλον κάποιος την είχε καταραστεί, δεν εξηγείται αλλιώς.

Παρόλο που στην σειρά έπαιζαν και καλοί ηθοποιοί, το αποτέλεσμα ήταν μάλλον ένα cult κακέκτυπο των αντίστοιχων αμερικάνικων σειρών, που το '90 βρίσκονταν ήδη στο επεισόδιο 3.658. Αυτό βέβαια η Λάμψη το όφειλε εν πολλοίς και στο χαζό, σχεδόν παιδικό σενάριό της, στο οποίο η κάθε φράση και το κάθε γεγονός επαναλαμβανόταν και τονιζόταν με κάθε τρόπο, προφανώς για να το υπενθυμίζουν στις γριές που έβλεπαν την σειρά.

Αυτό που θυμάμαι από την Λάμψη, αλλά και το Καλημέρα ζωή (μα καμία σχέση το θέμα με τον τίτλο;), είναι ότι σύμφωνα με όλες τις εκπομπές, και ειδικά τις μεσημεριανές, ήταν σειρές που έκαναν ρεκόρ τηλεθέασης γιατί ήταν βγαλμένες μέσα από την ζωή. Το αφήνω ασχολίαστο, και συνεχίζω λέγοντας ότι εγώ δεν ήξερα κανέναν που να τις βλέπει, αντιθέτως, όλοι τις αντιμετώπιζαν με χλευασμό. Για περισσότερες πληροφορίες, αναζητήστε στο facebook το γκρουπ "Για τον Θεό Αλέξη, η GIANT κινδυνεύει".

Οταν το Μέγκα αποφάσισε να μπει στο παιχνίδι των καθημερινών σειρών, ομολογώ πως για κάθε τηλεοπτικό ον όπως εγώ, η "Απαγορευμένη Αγάπη" αποτέλεσε μία όαση. Πιό νορμάλ διάλογοι, λίγο τραβηγμένο το "αδελφός με αδελφή", αλλά εντάξει, πιό κοντά στην ελληνική πραγματικότητα. Αν και σε κάποιο σημείο, ακόμα κι η απαγορευμένη αγάπη ξεχείλωσε. Λογικό ήταν.

Κι ύστερα... κι ύστερα ήρθε στη ζωή μας η Ελενα Ακρίτα. Μιλαω από τηλεοπτικής, και δη, σεναριακής πλευράς, βεβαίως βεβαίως. Η "Βέρα" αποτέλεσε δίκαια τόσο μεγάλο hit. Εξαιρετικό σενάριο, με κωμικές πινελιές πού και πού (στοιχείο άγνωστο στις προηγούμενες καθημερινές), ηθοποιόι που ταίριαζαν μεταξύ τους, και που δεν μιλούσαν ούτε σαν να έχουν καταπιεί μπαστούνι, ούτε με μονίμως γουρλωμένα μάτια για να τονίσουν το δράμα τους.

Ξαφνικά έγινε κάτι το μαγικό. Από την εποχή του Φώσκολου, που ντρεπόσουν να πεις ότι πέτυχες έστω και μία σκηνή του Θεοχάρη στο ζάπινγκ, η Βέρα έγινε σχεδόν... κίνημα! Σε αυτό βοήθησε φυσικά και η διάδοση του ίντερνετ στην ζωή μας, όμως οι σεναριογράφοι είχαν τελικα βρει την φόρμουλα για να πιάσουν και πιό νεανικά κοινά. Για πρώτη φορά πήγαινα στην δουλειά και με ρωτούσαν "τι έγινε μετά την τάδε σκηνή γιατί το έχασα;", ακόμα και άνδρες συνάδελφοί μου! Η Βέρα ήταν πλέον trendy, και κανείς δεν αρνήθηκε ότι τελικά συγκινήθηκε στο τελευταίο επεισόδιο!

Τελευταία και καλύτερα (sorry βέρα!) τα Μυστικά της Εδέμ. Πλέον τα έχω δει όλα. Και καλά, για τις γυναίκες φιλες μου, αρκούσε η παρουσία του Μπουγιούρη για να τις πείσει να το δουν, πέρα από όλα τα υπόλοιπα, όμως οι άνδρες πείστηκαν με τον (επικίνδυνο, που λέει και μια ψυχή) Αρζόγλου, και με τον Κατρανίδη. Θα το πω χωρίς ντροπές. 7 με 8, σταματάω την δουλειά μου, και ανοίγω την τηλεόραση. Και το θέμα είναι ότι την σταματάνε κι οι άλλοι, και σχολιάζουμε όλοι μαζί την παρέα της φεγγαρόπετρας. Και μετά, σούμπιτοι όλοι στο forum.

Οι σαπουνόπερες πέθαναν. Ζήτω το Μέγκα!

Bαρεμάρας και κούρασης το ανάγνωσμα.

Ενα μήνα και κάτι μετά το τελευταίο post... i am back. Θα ήθελα να μου έχει συμβεί κάτι πολύ trendy, όπως ένα writer's block, αλλά τρομάρα μου, δεν μπορω να με αποκαλέσω και writer!
Η αλήθεια είναι ότι είχα τόοοση δουλειά, που είχα ξεχάσει ότι υπάρχει το blog. Περπατώντας και χαζεύοντας έξω βέβαια, είδα όλες αυτές τις μέρες πολλά πράγματα που μου κίνησαν το ενδιαφέρον και θέλησα να γράψω γι' αυτά, αλλά πού!

Ετσι, είμαι πολύ περήφανη που σήμερα, που έχω ρεπό, καταφέρνω να μπω ξανά και να γράψω. Βλακείες. Επίσης, είμαι πολύ τυχερή που ζω, γιατί αν είχε ανατιναχθεί το αμαξάκι που βρήκαν παγιδευμένο στην Κηφισιά, τώρα θα ήμασταν αλλού Κηφισιά, αλλού εγώ, κι αλλού το laptop. Και σημειωτέον, μένω πολύ μακριά από την Κηφισιά.

Σήμερα, παρεπιπτόντως, είναι και Τσικνοπέμπτη, κάτι που αγνοόυσα, αλλά ακούω τελικά από το πρωί. Ενα περίεργο πράγμα με αυτά τα έθιμα, κανείς δεν τα θέλει, κανείς δεν τα τηρεί, αλλά... άμα έχει να κάνει με φαί, όλοι βγάζουν τον τσολιά από μέσα τους! Δηλαδή πραγματικά αν σήμερα δεν ήταν Τσικνοπέμπτη, θα τρώγαμε όλοι ψαρόσουπα και βραστό μπρόκολο; Η μηπως ετοιμάζεται κανείς να νηστέψει; Αιντε τώρα!

Δεύτερο θέμα που με απασχολεί τα μάλλα είναι η Eurovision. Αλλα το κρατάω για να έχω ένα έτοιμο θέμα για το επόμενο post!

Χάσαμε την μπάλα;

Εδώ και μερικές μέρες, παρακολουθούμε τον "πόλεμο" που έχει ξεσπάσει μεταξύ του Τριανταφυλλόπουλου, και του τέως δεξιού του χεριού, Σώκράτη Γκιόλια. Ομολογώ πως δεν έχω παρακολουθήσει από την αρχή το story. Το έχω από την απάντηση του Γκιόλια στις κατηγορίες του Μάκη μέσω του τρωκτικού (troktiko.blogspot.com).

Η απάντηση από τον Τριανταφυλλόπουλο ήρθε μέσω του zougla, και αντιστρέφει πλήρως τις κατηγορίες του Γκιόλια.

Ποσώς με ενδιαφέρει ποιός από τους δύο έχει δίκιο. Ειλικρινά, χέστηκα για το ποιός ενεργούσε εις βάρος ποιού, ποιός κονόμαγε στην πλάτη του άλλου και τι ακριβώς έχει παιχτεί. Αυτό που σίγουρα ξέρω, είναι ότι δεν ισχύει αυτό που ισχυρίζεται ο καθένας... ότι δηλαδή είναι ένας πτωχός πλην τίμιος δημοσιογράφος, που ξαφνικά έχασε τον συνεργάτη του, επειδή ο τελευταίος του την έκανε, συμμαχώντας με τους "εχθρούς".

Διάβασα με μεγάλη προσοχή, και τα όσα κατήγγειλε ο Γκιόλιας, και την απάντηση του Τριανταφυλλόπουλου. Και ξαναλέω, δεν πρέπει να χάνουμε το δάσος, χεστήκαμε ποιός από τους δύο έχει δίκιο. Ας σταματήσουμε λιγάκι να κοιτάμε το δέντρο.

- Ο μεν δηλώνει ότι κανόνισε με κάποιον τρόπο να βγαίνει ένα ποσό (δεν θυμάμαι από πού) για να πληρώνονται οι δημοσιογράφοι του portal, εν αγνοία του Μάκη. Λάθος να κανονίζεις συναλλαγές πίσω από την πλάτη του άμεσα ενδιαφερόμενου. Λάθος όμως και να έχει κανείς απλήρωτους υπαλλήλους, κάτι που κατά κανόνα ισχύει στον χώρο...

- Ο μεν κατηγορεί τον δε οτι συμμάχησε με blogs, άλλους επιχειρηματίες και εν ολίγοις, ότι του "έσκαψε" τον λάκκο. Ο δε τηρεί την στάση του τίμιου δημοσιογράφου που επί 15 περίπου χρόνια δεν ειχε καταλάβει πού δούλευε;

- Ο μεν καταγγέλει ότι ο δε απειλούσε να πυροβολήσει (τέως) συνεργάτη του, και ότι πλέον και ο ίδιος φοβάται για την ζωή του. Ο άλλος τον διαβεβαιώνει ότι η ζωή του δεν κινδυνεύει...

- Και άλλα τέτοια, πολλά...

Μήπως έχουμε χάσει λίγο την μπάλα; Επικεντρωνόμαστε στο ποιός από τους δύο έχει δίκιο, και στο ποιός κατηγορείται άδικα, και δεν μας ενδιαφέρει το ότι η δημόσια ζωή της χώρας κανονίζεται από διάφόρων ειδών συμμαχίες δημοσιογράφων-καναλαρχών-επιχειρηματιών και bloggers;

Δεν μας ενδιαφέρει ότι πολλές φορές ένας δημοσιογράφος μπορεί να συγκεντρώνει ταυτοχρονα πολλές από τις παραπάνω ιδιότητες;

Δεν μας ενδιαφέρει ότι υπάρχει μία ανετότατη ομολογία ότι κάποιος σχεδίασε έναν φόνο, έστω κι αν δεν τον έκανε τελικά, ακόμα και σε θεωρητικό επίπεδο; Πώς μπορεί να ομολογείται κάτι τέτοιο ελαφρά τη καρδία;

Και όλα αυτά τα άτομα εξακολουθούν να κυκλοφορούν με την ταμπέλα του αδέκαστου δημοσιογράφου;

Από πότε η χυδαιότητα αποκαλείται δημοσιογραφία; Και θεωρείται λειτούργημα;